Polska transplantologia wciąż się rozwija. Przeszczepy są coraz bezpieczniejsze i skuteczniejsze. Wciąż jednak istnieje wiele trudności. Obejrzyj filmik i dowiedz się więcej o polskiej transplantologii. Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników. Kiedy ćwiczyć po operacji laparoskopowej usunięcia
Przyzwyczajenie się, że życie po usunięciu prostaty wygląda inaczej niż wcześniej, może zająć trochę czasu. W przypadku niektórych mężczyzn emocjonalny wpływ tego, przez co przeszli, może ich nie dotknąć, dopóki nie zakończą leczenia. Dla innych skupienie się na fizycznych skutkach ubocznych leczenia raka prostaty jest bardzo ważne. Chociaż usunięcie prostaty może ratować życie, może również mieć negatywny wpływ na organizm. Może spowodować zaburzenia czynności układu moczowego, jelit i czynności seksualnych. Niezależnie od tego, czy przeszedłeś operację usunięcia prostaty, radioterapię czy terapię hormonalną, prawdopodobnie wystąpią skutki uboczne. Powikłania po usunięciu prostaty – skutki usunięcia prostaty Powszechną operacją prostaty jest radykalna prostatektomia. Chirurg usuwa cały gruczoł krokowy, pęcherzyki nasienne, a często także węzły chłonne miednicy. Najczęstsze skutki usunięcia prostaty to nietrzymanie moczu (niezdolność do kontrolowania pęcherza) i zaburzenia erekcji lub ED (niezdolność do osiągnięcia pełnej erekcji). Jak długo trwa powrót do zdrowia po operacji prostaty? Całkowite zagojenie nacięć brzucha zajmuje od trzech do czterech tygodni, więc w tym czasie należy unikać podnoszenia ciężarów. Po operacji może wystąpić obrzęk moszny i prącia, który z czasem ustąpi. Dlaczego sikanie po operacji prostaty boli? Uczucie pieczenia i silne pragnienie pójścia do toalety. Objawy te są spowodowane przepływem moczu przez gojący się obszar cewki moczowej po usunięciu tkanki prostaty. Można to łatwo leczyć łagodnymi środkami przeciwbólowymi i lekami, które zmieniają kwasowość moczu. Czy to normalne, że dużo sikam po operacji prostaty? Utrata moczu z kaszlem, kichaniem lub śmiechem nazywana jest wysiłkowym nietrzymaniem moczu i jest najczęstszym rodzajem nietrzymania moczu, którego doświadczają mężczyźni po operacji prostaty. Z drugiej strony, potrzeba częstego oddawania moczu z epizodami nietrzymania moczu, jest typem najczęściej obserwowanym po radioterapii. Jak długo boli po operacji prostaty? Hospitalizacja mężczyzn po zabiegu radykalnej prostatektomii trwa ok. 4 -5 dni, ale długość okresu hospitalizacji uzależniona jest od ogólnego stanu zdrowia pacjenta i może ona zostać wydłużona. Nacięcia mogą być podrażnione przez 1 do 2 tygodni. Twój lekarz poda Ci środki przeciwbólowe. Będziesz mieć rurkę (cewnik moczowy) do odprowadzania moczu z pęcherza przez 1 do 2 tygodni po zabiegu. Możesz mieć skurcze lub skurcze pęcherza, gdy cewnik znajduje się w pęcherzu. Jak długo trwa gojenie się wewnątrz po operacji prostaty? Jeśli masz operację otwartą, cięcie jest zwykle zamykane szwami lub klipsami. Niektóre rodzaje szwów muszą zostać usunięte w szpitalu lub przez lekarza pierwszego kontaktu po jednym lub dwóch tygodniach. Mięśnie i tkanki w twoim ciele potrzebują czasu, aby się zagoić. Może to potrwać kilka miesięcy, a czasem nawet rok. Jak długo trwa poprawa samopoczucia po operacji prostaty? Spodziewaj się, że po około czterech tygodniach zaczniesz czuć się z powrotem „normalnie”, jeśli operacja została wykonana z użyciem robota i do sześciu tygodni przy tradycyjnym, chirurgicznym podejściu. Większość mężczyzn doświadcza pogorszenia erekcji po usunięciu prostaty, ale można temu zaradzić. O tym czytaj dalej. Nietrzymanie moczu po usunięciu prostaty – częsty skutek usunięcia prostaty Najczęstszym rodzajem nietrzymania moczu po zabiegu chirurgicznym jest wysiłkowe nietrzymanie moczu. To wtedy mężczyzna może wydalać mocz, gdy się śmieje, kaszle, kicha lub ćwiczy. Dzieje się tak, ponieważ zwieracz kontrolujący przepływ moczu może nie działać prawidłowo po operacji usunięcia prostaty. Początkowym etapem leczeniem nietrzymania moczu po usunięciu prostaty są ćwiczenia wzmacniające mięśnie dna miednicy, które są niezbędne do kontrolowania pęcherza. Jeśli masz mieć operację usunięcia prostaty, rekomendowane jest rozpoczęcie rehabilitacji urologicznej PRZED wykonanym zabiegiem. Fizjoterapia dna miednicy jest pomocna w treningu mięśni, aby zapobiec nietrzymaniu moczu. Ćwiczenia na nietrzymanie moczu u mężczyzn po usunięciu prostaty Jak długo trwa nietrzymanie moczu po operacji prostaty? Zdecydowana większość mężczyzn, którzy mieli prawidłową kontrolę moczu przed zabiegiem, osiąga ją ponownie w ciągu 3 do 18 miesięcy po zabiegu. Czas rehabilitacji po usunięciu prostaty zależny jest od stanu zdrowia osoby po zabiegu. Okres ten ulega znacznemu skróceniu w przypadku współpracy z fizjoterapeutą dna miednicy. DLA MĘŻCZYZN AKTYWNYCH PO PROSTATEKTOMII Zaburzenie erekcji po usunięciu prostaty Życie seksualne po usunięciu prostaty często ulega zaburzeniu. Wielu mężczyzn ma problemy z erekcją po operacji raka prostaty. Dzieje się tak, ponieważ nerwy mogą zostać uszkodzone podczas operacji. Wszyscy mężczyźni leczeni z powodu raka prostaty będą doświadczać zaburzeń erekcji przez co najmniej krótki czas po operacji. Szansa na wyleczenie impotencji po operacji prostaty zależy od wielu czynników. Obejmują one Twój wiek, ogólny stan zdrowia, czy miałeś zaburzenia erekcji przed leczeniem i / lub czy podczas operacji doszło do uszkodzenia nerwów w pobliżu prostaty. Leczenie impotencji po usunięciu prostaty – operacji prostaty Sildenafil po prostatektomii. Pierwszym sposobem leczenia zaburzeń erekcji po operacji prostaty są leki doustne, takie jak sildenafil , które poprawiają przepływ krwi do penisa. Jeśli leki nie są wystarczające, urolog może zasugerować inne metody np. ESWT lub pompkę do penisa. To urządzenie wykorzystuje podciśnienie do pobierania krwi z ciała do penisa. Współdziała z pierścieniem, który jest umieszczany u podstawy penisa, aby zatrzymać tam krew do aktywności seksualnej. Trzecią opcją jest zastrzyk prącia. To wtedy lek wstrzykuje się do penisa, aby zwiększyć przepływ krwi w celu erekcji. Wreszcie jest implant prącia. Jest to urządzenie, które jest chirurgicznie umieszczane w prąciu. Można go napompować, aby wywołać erekcję i opróżnić po aktywności seksualnej. Jest to używane tylko w przypadku stałego zaburzenia erekcji lub gdy inne metody leczenia nie pomagają. Rekomendowaną i coraz szerzej stosowaną metodą leczenia impotencji po usunięciu prostaty jest nieinwazyjna i bardzo skuteczna terapia falami uderzeniowymi ESWT. Tutaj przytaczasz więcej na ten temat. Skutki uboczne promieniowania Objawy ze strony układu moczowego związane z radioterapią raka prostaty różnią się od objawów spowodowanych operacją prostaty. Bardziej przypominają infekcję dróg moczowych, a niektórzy mężczyźni mogą mieć krwawienie lub ból podczas oddawania moczu Te problemy często ustępują po zakończeniu le
Lista chorych jest koniecznie na przywrócenie po usunięciu macicy do 45 dni. Rehabilitacja po usunięciu macicy. Lekarz prowadzący z pewnością poinformuje pacjenta i jego krewnych, co jest niezbędne do jedzenia, a jakie produkty ułatwią szybkie wyleczenie. Dieta kobiety, która została usunięta z macicy, okres pooperacyjny ściśle MIĘŚNI DNA KROCZA MIEDNICY CZY WYKONUJESZ ĆWICZENIA PRAWIDŁOWO Możesz sprawdzić czy podczas ćwiczeń używasz prawidłowych mięśni krocza. Połóż palce na skórze krocza tuż za moszną; jeśli wykonujesz ćwiczenie prawidłowo poczujesz jak mięśnie krocza odsuwają się od opuszków Twoich palców. Prawidłowe wykonywanie ćwiczeń mięśni dna miednicy możesz także sprawdzić stojąc nago przed lustrem. Podczas prawidłowo wykonywanych ćwiczeń powinieneś zobaczyć jak podstawa prącia oraz moszna unoszą się do góry w kierunku brzucha. ĆWICZEŃ MIĘŚNI DNA MIEDNICY Jak już upewnisz się, że podczas ćwiczeń wykorzystujesz prawidłowe mięśnie krocza, są dwa rodzaje ćwiczeń, które powinieneś wykonywać: – WOLNE ĆWICZENIA – pokazane na grafikach. Ilość powtórzeń zwiększaj stopniowo. Optymalnie jest wykonywanie 3 rodzajów takich ćwiczeń każdego dnia. – SZYBKIE ĆWICZENIA – dodatkowe ćwiczenia polegające na szybkich, 1-sekundowych skurczach mięśni dna miednicy, tak silnych jak to tylko możliwe, z następową fazę kilkusekundowego odpoczynku. Ćwiczenia można wykonywać do maksymalnie 10 powtórzeń. Stopniowo zwiększaj ilość wykonywanych szybkich ćwiczeń do 3 razy dziennie. Żeby było Ci łatwiej o nich pamiętać wykonuj je podczas innych codziennych czynności np. podczas brania prysznica, mycia zębów itp. Na początku mięśnie krocza podczas wykonywanych przez Ciebie ćwiczeń mogą szybko się męczyć, ale im więcej będziesz ćwiczył tym z czasem będą one silniejsze. Dlatego z każdym dniem staraj się stopniowo zwiększać ilość wykonywanych powtórzeń. Staraj się powstrzymać chęć przyspieszania gojenia poprzez wykonywanie większej ilości ćwiczeń niż zalecana. Przetrenowane mięśnie regenerują się zdecydowanie wolniej! Bądź cierpliwy i nie poddawaj się! Czasami może to zająć kilka miesięcy zanim zaobserwujesz poprawę. Większość mężczyzn dostrzega zmniejszenie ilości niekontrolowanego wypływu moczu w ciągu pierwszych 3 miesięcy, a ostateczny efekt uzyskuje się dopiero po 6-12 miesiącach. Żeby pamiętać o regularnych ćwiczeniach, rób je podczas wykonywania innych aktywności. Na przykład: po oddaniu moczu, po lub w trakcie śniadania/obiadu/kolacji, w trakcie oczekiwania na autobus, podczas oglądania wiadomości. Postaraj się włączyć ćwiczenia do Twojej codziennej rutyny. Nieważne jest to co robisz lub gdzie jesteś – nikt inny nie wie, że wykonujesz ćwiczenia właśnie w tym momencie! Nie podnoś rzeczy, które są dla Ciebie za ciężkie. Pamiętaj, aby zawsze podczas podnoszenia cięższych przedmiotów zaciskać mięśnie krocza. W razie pytań lub wątpliwości porozmawiaj ze swoim lekarzem lub poradź się fizjoterapeuty specjalizującego się w rehabilitacji mięśni dna miednicy.
Ćwiczenia po CC – kiedy można zacząć ćwiczyć po cesarce? Każdej świeżo upieczonej mamie zależy na jak najszybszym powrocie do formy. Ćwiczenia po CC mogą nie tylko wspomóc szybkie dojście do siebie, ale także zapobiec ewentualnym powikłaniom po zabiegu.
Histerektomia, czyli operacja usunięcia macicy, jest jedną z najczęściej wykonywanych operacji u kobiet. Nie zawsze jest jednak konieczna. Stosowana jest najczęściej z powodu wystąpienia chorób nowotworowych, nie tylko związanych z macicą, ale także z rakiem jajnika, jak również w przypadku wystąpienia mięśniaków na narządach rodnych. Częstą przyczyną usunięcia macicy jest również jej obniżenie, które nie powinno być wskazaniem do wykonania histerektomii. W Polsce co roku ok. 35 tys. Polek z różnych wskazań przechodzi histerektomię. W Niemczech to ponad 130 tys. tego typu operacji rocznie. Tymczasem, jak stwierdzono w trakcie badań przeprowadzonych w Instytucie Roberta Kocha, aż 80 proc. tych operacji można byłoby uniknąć, a w 30 proc. przypadków przyczyną usunięcia macicy było wyłącznie jej obniżenie. Dr n. med. Paweł Szymanowski, ginekolog z krakowskiego Szpitala na Klinach, Klinika Ginekologii i Uroginekologii krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza ModrzewskiegoFot. materiały prasowe Niepokojące dane dotyczące histerektomii W 2012 roku Instytut Roberta Kocha w Berlinie przeanalizował ponad 130 tys. histerektomii i w 2014 roku opublikował raport z badań. Stwierdzono, że aż 80 proc. histerektomii można było najprawdopodobniej uniknąć, aż w 30 proc. przypadków przyczyną usunięcia macicy było jej obniżenie. Co więcej, z raportu wynika, że w roku 2012 przeprowadzono w Niemczech 133 tys. operacji usunięcia macicy. Co szósta kobieta w wieku 18-79 lat została poddana histerektomii. Połowa histerektomii wykonana została u kobiet pomiędzy 40. a 49. rokiem życia. Raport wykazał również, że kobiety z wykształceniem podstawowym częściej poddają się operacji histerektomii (31 proc.) niż kobiety z wykształceniem wyższym (11,6 proc.), a wśród lekarzy kierujących na ten zabieg to mężczyźni dwa razy częściej ustalali wskazania niż kobiety. Ale problem dotyczy nie tylko Europy. W USA aż 20 proc. populacji kobiet jest po usunięciu macicy. Czy to oznacza, że tak wiele histerektomii zostało wykonanych niepotrzebnie i na wyrost w stosunku do zdiagnozowanego schorzenia? Czy istnieją inne, mniej radykalne metody leczenia chorób kobiecych? I, na koniec, czy kobiety mniej świadome możliwości, jakie niesie nowoczesna medycyna oraz ryzyk związanych z histerektomią, zadają mniej pytań lekarzom, nie proszą o wyjaśnienia, a tym samym szybciej zgadzają się na usunięcie macicy? Warto przy tym podkreślić, że lekarze dysponują obecnie również mniej radykalnymi operacjami alternatywnymi, które mogą, a wręcz powinni proponować swoim pacjentkom. W związku z raportem Instytutu Roberta Kocha, w 2015 roku niemieckie, austriackie i szwajcarskie towarzystwa ginekologiczne ustaliły wspólne wytyczne, które potwierdziły brak konieczności usuwania macicy w przypadku obniżenia narządów miednicy mniejszej, chyba że istnieją dodatkowe wskazania medyczne do wykonania tej operacji. Polskie statystyki Choć wydaje się, że zasadniczym wskazaniem do histerektomii powinny być choroby onkologiczne, to te wskazania są ostatnimi spośród wielu. Najczęściej przeprowadza się ją z powodu mięśniaków macicy, które trudno leczy się farmakologicznie, potem w przypadku nieprawidłowych krwawień, niereagujących na leczenie zachowawcze, endometriozy i obniżenia narządów miednicy mniejszej, co budzi najwięcej kontrowersji. Zaburzenia statyki w obrębie miednicy mniejszej w żadnym wypadku nie są wskazaniem do tak radykalnego postępowania chirurgicznego. W Polsce nie ma dokładnych danych, ale szacuję, że ok. 80-90 proc. przypadków obniżenia macicy jest leczonych przez jej usunięcie, co z punktu widzenia medycznego nie jest uzasadnione. Najczęstsze przyczyny przeprowadzania histerektomii Spośród operacji usunięcia macicy aż 30 proc. operacji histerektomii wykonano z powodu zaburzeń statyki miednicy mniejszej. Usuwanie macicy w przypadku jej obniżenia nie jest jednak leczeniem przyczynowym. To nie macica jest chorym narządem - uszkodzone są więzadła, które utrzymują ją w miednicy. Dodatkowo, poprzez macicę utrzymywane jest dno miednicy od góry. Stąd usunięcie macicy pogłębia tylko problem obniżenia narządów miednicy mniejszej, a także zwiększa ryzyko powstania nietrzymania moczu w przyszłości. Innym bardzo częstym powodem usuwania macicy są mięśniaki i związane z nimi zaburzenia krwawień miesiączkowych czy bardzo silne krwawienia. A tylko w przypadku dużych mięśniaków, które de facto niszczą trzon macicy, należy usunąć sam trzon. Warto przy tym jednak zachować szyjkę macicy, aby nie wpływać negatywnie na statykę w obrębie dna miednicy. Częstym argumentem, mającym przekonać kobietę do usunięcia macicy, jest sugerowanie jej ryzyka związanego z ewentualną chorobą onkologiczną w obrębie macicy w przyszłości. Ten argument należy jednak zestawić z faktycznym ryzykiem i wtedy okaże się, że ryzyka związane z samym zabiegiem histerektomii są dużo wyższe niż ryzyko choroby nowotworowej. Ryzyko zachorowania na raka szyjki macicy w ciągu życia kobiety w Niemczech to 0,8 proc. (1 na 120 kobiet), a ryzyko śmierci z powodu tej choroby to 0,3 proc. (1 na 350 kobiet). Oczywiście ważne są profilaktyka i coroczne kontrole cytologii. Natomiast ryzyko zachorowania na raka trzonu macicy to 2 proc. (1 na 50 kobiet), a ryzyko śmierci 0,5 proc. (1 na 200 kobiet). Oznacza to, że na raka szyjki lub trzonu macicy umrą 2 na 550 kobiet w Niemczech. Liczby te mają się nijak do faktu, że w tym kraju co szósta kobieta pozbawiona została macicy. W Polsce zachorowalność na raka szyjki macicy jest co prawda o mniej więcej 15 proc. wyższa od średniej europejskiej, ale wiąże się to prawdopodobnie z mniej systematycznie wykonywanymi badaniami cytologicznymi (profilaktyka wtórna) oraz brakami w zakresie profilaktyki pierwotnej (szczepienia przeciw wirusowi HPV). Dla porównania ryzyko zachorowania na raka piersi dla każdej kobiety wynosi 12,9 proc. (1 na 8 kobiet), a ryzyko śmierci z powodu raka piersi - 3,5 proc. (1 na 29 kobiet). Oznacza to, że prawdopodobieństwo śmierci z powodu raka piersi jest prawie dziesięciokrotnie wyższe niż śmierci z powodu raka szyjki czy trzonu macicy. W tym miejscu jeszcze raz należy podkreślić, jak ważne są regularne badania i profilaktyka ginekologiczna. Natomiast rozumieć również trzeba, że usunięcie macicy w obliczu tych liczb nie może być traktowane jako profilaktyka chorób nowotworowych, a lekarze z drugiej strony powinni również dbać o integralność cielesną kobiety. Również systemy finansowania ochrony zdrowia w wielu krajach europejskich promują histerektomię, dając możliwości lepszego rozliczenia procedur operacyjnych, zawierających usunięcie macicy, a często niewystarczająco finansując trudniejsze operacje, umożliwiające jej zachowanie. Dlatego rada dla pacjentek, którym zalecono usunięcie macicy: poza chorobami onkologicznymi macicy zawsze warto dokładnie pytać lekarzy o operacje alternatywne dla usunięcia macicy, a jeżeli lekarz upiera się przy histerektomii, warto zasięgnąć drugiej opinii. Ryzyka wynikające z histerektomii Podczas 1,4 proc. operacji histerektomii dochodzi do uszkodzenia pęcherza moczowego lub jelita, w sumie w przypadku około 6 proc. tych operacji stwierdza się powikłania śród- i pooperacyjne. Ponadto usunięcie macicy powoduje pogorszenie unaczynienia jajników i przyspiesza menopauzę. Część pacjentek odczuwa również dolegliwości bólowe podczas stosunku i skarży się na pogorszenie jakości współżycia. Inne pacjentki odczuwają utratę integralności własnego ciała związaną z amputacją narządu, jakim jest macica, a także smutek czy depresję z tego powodu. Prace naukowe podają bardzo różne liczby dotyczące problemów psychicznych związanych z usunięciem macicy. Jeśli już histerektomia jest konieczna Poza kwestią: czy i kiedy histerektomia jest potrzebna, pozostaje kwestia - jaką metodą może być wykonana. Co roku ok. 35 tys. Polek z różnych wskazań przechodzi histerektomię. 90 proc. tych zabiegów odbywa się metodą przezbrzuszną, a tylko 10 proc. technikami małoinwazyjnymi, z czego niewiele ponad 5 proc. to najbardziej komfortowe dla pacjentek i niepozostawiające blizn procedury histerektomii przezpochwowej. ZOBACZ TAKŻE: Histerektomia waginalna — „złoty standard” w ginekologii operacyjnej Zabiegi laparoskopowe wykonywane są od ponad 40 lat. W wielu dziedzinach chirurgii stały się podstawą leczenia, a najlepszym przykładem ich wykorzystania jest właśnie ginekologia. W tej specjalności w wielu krajach aż 90 proc. zabiegów wykonywanych jest laparoskopowo. Niestety w Polsce wskaźnik ten jest dużo mniejszy i niechlubnie odstajemy w tym względzie od reszty Europy. Dlatego dzisiaj, kiedy tak duży akcent kładziemy na małoinwazyjne metody chirurgiczne, najwyższy czas na upowszechnianie metod laparoskopowych czy robotowych w zabiegach chirurgii ginekologicznej. Metoda laparoskopowa powoduje dużo mniejszy ból i rzadziej doprowadza do powikłań, jeśli wykonywana jest przez doświadczonych operatorów. Pacjentki szybciej mogą opuścić szpital, nawet na drugi dzień po zabiegu, a to wiąże się z mniejszymi kosztami i mniejszym ryzykiem powikłań pooperacyjnych. WARTO WIEDZIEĆPopularyzacji małoinwazyjnych metod służy kampania „Akcja Laparoskopia”, zainicjowana przez grupę ekspertów specjalizujących się w Polsce w zabiegach laparoskopowych, mająca na celu zwiększenie dostępności do laparoskopii. Przypominają oni, że lekarze mają obowiązek informowania pacjentów o różnych metodach leczenia. A jeśli jakaś technika operacji nie jest wykonywana w ośrodku, w którym pracują, powinni wskazać inny ośrodek, gdzie jest ona stosowana. Przełomem w ginekologii zabiegowej w Polsce w ciągu ostatnich kilku miesięcy jest dostęp do jednego z najbardziej skomplikowanych, a jednocześnie zaawansowanych urządzeń, stosowanych we współczesnej medycynie – robota da Vinci. Od kilku miesięcy mam przyjemność wykonywać zabiegi z wykorzystaniem tego systemu w krakowskim Szpitalu na Klinach (w którym zdecydowana większość zabiegów wykonywana jest za pomocą technik małoinwazyjnych laparoskopowych lub robotowych). Da Vinci to dla lekarzy na całym świecie wejście na najwyższy możliwy obecnie poziom technologiczny chirurgii. Narzędzie pozwala na niespotykaną dotąd precyzję. Robotem można wykonywać wszystkie operacje, które w ginekologii tradycyjnie wykonuje się laparoskopowo. Technikę tę stosuje się przede wszystkim w skomplikowanych operacjach, dzięki czemu pacjentki mogą liczyć na szybszy powrót do całkowitego zdrowia i pełnej jakości życia. Robot da Vinci w ginekologii i onkoginekologii ma zastosowanie przede wszystkim w bardziej skomplikowanych operacjach. Doskonale sprawdza się też w sytuacjach szczególnie wymagających – u pacjentów z otyłością, endometriozą, zrostami czy powiększoną macicą, a także u osób ponownie poddających się zabiegom onkoginekologicznym. ZOBACZ TAKŻE: Program "Oblicza Medycyny": Chirurg i robot - zgrany duet [WIDEO] Nieautoryzowane systemy robotyczne da Vinci w Polsce a kwestia legalności
82 poziom zaufania. Witam, usunięcie macicy, określane jako histerektomia związane jest z niewielkim krwawieniem bądź plamieniem występującym po zabiegu. Zdarza się to stosunkowo często, zwłaszcza w pierwszych tygodniach i powinno ustąpić samoistnie. Jeśli więc krwawienie nie jest wielkie, a Pani nie odczuwa innych niepokojących Zdrowe zakupy Spis treści Problem ten, który stanowi jeden z najczęstszych powodów przeprowadzania zabiegu histerektomii, może dotyczyć nawet 50% kobiet, które rodziły. W badaniu Women’s Health Initiative (WHI), przeprowadzonym przez amerykańskie Narodowe Instytuty Zdrowia (National Institutes of Health, NIH) wykazano, że jego oznaki pojawiały się u 41% wszystkich kobiet w przedziale wiekowym 50-79 lat. Większość lekarzy jest zgodna co do tego, że jeśli objawy są łagodne, nie ma konieczności wdrażania uśmierzającej je terapii. Wypadanie macicy - opis przypadku Artykuł ten napisałam dlatego, że ja również doświadczyłam początków wypadania narządów miednicy. Przeraziły mnie tradycyjne propozycje leczenia i przygnębiające rokowania. Byłam też tak zaszokowana zdumiewającą skutecznością zwalczania moich objawów poprzez akupunkturę, tradycyjną medycynę chińską i ziołolecznictwo, a później tak gruntownie wzmocniona i wspierana edukacją szerzoną przez Christine Kent i program Whole Woman, że musiałam o tym opowiedzieć. Moja historia nie pokrywa się z doświadczeniami ogromnej większości kobiet zmagających się z wypadaniem narządów miednicy, a ja z totalnie subiektywnego i ludzkiego punktu widzenia żałuję, że tak nie jest. Kiedy po raz pierwszy zaczęłam zauważać objawy, miałam 56 lat. Szczerze mówiąc, czułam, jakby moja pochwa wychodziła na zewnątrz (wiem, że to niemożliwe, ale takie miałam wrażenie). Poszłam do pielęgniarki, która po badaniu stwierdziła, że to pierwsze stadium wypadania macicy i (niespodzianka!) poleciła mi iść do domu, ćwiczyć mięśnie Kegla i czekać na rezultaty. Być może pomogła mi utrata w ciągu następnego roku ok. 22,5 kg. Możliwe, że w moim przypadku skuteczne okazały się ćwiczenia mięśni Kegla (lub coś innego). Tak czy owak, dopiero 7 lat później ponownie pojawiły się te same, lecz silniejsze objawy. Poszperałam trochę w internecie i tym razem nie kłopotałam się wizytą u pielęgniarki czy ginekologa - skierowałam się prosto do mojego akupunkturzysty. - Oczywiście, że możemy to wyleczyć - powiedział. Wyleczyć? Taka możliwość nie przyszła mi wcześniej do głowy. Kiedy jednak pierwszy raz leżałam na stole zabiegowym, a 6 igieł tkwiło mocno w czubku mojej głowy, niezliczona ilość dużych w innych miejscach, mogłam poczuć energię - qi - dosłownie nadciągającą ku górze poprzez centrum mojego ciała. Nie żartuję. Było to jak wewnętrzny odkurzacz wciągający wszystko z góry. Po kolejnych 2 zabiegach i 2 miesiącach stosowania chińskich ziół, przepisanych ze względu na ich "podciągające" właściwości, objawy ustąpiły. To było prawie rok temu. W międzyczasie odkryłam Christine Kent, Whole Woman Program i zaczęłam trenować postawę kobiety zintegrowanej i wykonywać kilka ćwiczeń jako środek zapobiegawczy. To tyle. Czy wyleczyłam wypadanie macicy? Nie mam pojęcia. Czuję się wspaniale, nie odczuwam żadnych objawów, a tak szczupła i aktywna fizycznie nie byłam od 20 lat. Czy tylko opanowałam sytuację? Mówiąc całkiem szczerze, nie jestem pewna, jaką to robi różnicę. Jakość życia to jakość życia bez względu na to, jak się ją osiąga. Na czym polega wypadanie macicy? O wypadaniu narządów miednicy (pelvic organ prolapse, POP), określanym również jako dysfunkcja dna miednicy (pelvic floor dysfunction, PFD), niewiele się mówi. Właściwie jest ono tajemnicą poliszynela. Zazwyczaj wypadanie uznaje się za oznakę osłabienia mięśni położonych w poprzek dna miednicy, które utrzymują macicę, pęcherz i odbytnicę na miejscu. Ponieważ mięśnie i więzadła rozciągają się i tracą zdolność do napinania wraz z naturalnym procesem starzenia organizmu, narządy jamy brzusznej stają się podatne na przesuwanie. Cystocele (opuszczenie pęcherza moczowego do pochwy powodujące parcie na mocz, jego zatrzymanie i nietrzymanie) może się nasilać. Ponadto rectocele (uwypuklenie odbytnicy w kierunku waginy) oraz enterocele (wgłobienie jelita do kanału pochwy) mogą wywoływać trudności z wypróżnianiem i ból podczas stosunku płciowego. Wypadanie macicy, jak wskazuje nazwa, to schorzenie, w przebiegu którego narząd ten zmienia położenie. O jego pierwszym stopniu mówi się, kiedy szyjka macicy, łącząca ją z kanałem pochwy, opada do waginy. O drugim - gdy opuszcza się aż do wylotu pochwy. W przypadku wypadania macicy trzeciego stopnia szyjka całkowicie wypada z pochwy, a czwartego - co może być trudne do wyobrażenia - cała macica wystaje z kanału pochwy. Początkowo schorzenie to może nie dawać objawów, jednakże jeśli macica w dalszym ciągu się obniża (co ma miejsce w większości przypadków), współżycie seksualne staje się coraz trudniejsze i bardziej bolesne. Może pojawiać się uczucie wewnętrznego ciśnienia lub ciężkości w okolicy miednicy, podobne do łagodnych dolegliwości menstruacyjnych. Częste są również ból kręgosłupa w okolicy lędźwiowo-krzyżowej oraz trudności z wypróżnianiem. Wraz z nasileniem nieprawidłowości wzmagają się również jej objawy. Cate Montana Przyczyny wypadania macicy i terapia konwencjonalna Z punktu widzenia medycyny konwencjonalnej przyczyny wypadania narządów miednicy są niejako wpisane w ogólny cykl życia kobiet - niezależnie od tego, czy pochodzą one z krajów rozwiniętych, czy Trzeciego Świata, oczywiste powody pozostają te same. Głównymi czynnikami rozwoju tego schorzenia są urodzenie dziecka w sposób naturalny, szczególnie więcej niż raz, i trudności przy porodzie. Inne przyczyny obejmują coraz starszy wiek, pomenopauzalne obniżenie poziomu estrogenów we krwi, podnoszenie ciężarów, przewlekły kaszel, intensywną aktywność fizyczną, otyłość, chroniczne zaparcia, uwarunkowania genetyczne, przebytą histerektomię oraz istniejące wcześniej choroby nerwowo-mięśniowe (takie jak stwardnienie rozsiane). Jeśli chodzi o tradycyjne metody leczenia, istnieje kilka opcji terapeutycznych. Pacjentkom z łagodnymi objawami zazwyczaj zaleca się, aby nie podejmowały żadnych działań, czekały i obserwowały same siebie. Słyszą one również, że powinny schudnąć, przestać podnosić jakiekolwiek ciężary oraz zacząć wykonywać w domu ćwiczenia wzmacniające mięśnie Kegla. W przypadku bardziej zaawansowanych stanów wypadania macicy lekarze zalecają stosowanie wkładek dopochwowych - plastikowych urządzeń dopasowanych do wnętrza pochwy. Zazwyczaj otaczają one szyjkę macicy i utrzymują narząd rodny na swoim miejscu. Środki te nie mają zastosowania w ciężkich przypadkach i mogą uszkodzić delikatną tkankę pochwy, co powoduje rany i owrzodzenia, jak również przeszkadza podczas współżycia seksualnego. Dominującą metodą jest leczenie operacyjne, które ma wiele form - od nacięcia pochwy w celu przepchnięcia opadającego pęcherza czy odbytnicy z powrotem na swoje miejsce po przeszczepy tkanek i histerektomię. Jednakże nawet na stronie internetowej brytyjskiej publicznej służby zdrowia NHS Choices stwierdza się, że "w przypadku wypadania narządów miednicy interwencja chirurgiczna może być czasem nieskuteczna, a schorzenie to może nawracać, co oznacza ewentualną potrzebę przeprowadzenia kolejnego zabiegu". Syntetyczne (nieabsorbowalne) i absorbowalne siatki wszczepiane do pochwy w celu poprawy wskaźników skuteczności operacji tylko pogarszają sprawę. W przypadku radykalnej histerektomii, w przebiegu której usuwa się oba jajniki i szyjkę macicy, siatkę chirurgiczną przymocowuje się często do szczytu pochwy i łączy z kośćmi krzyżowymi w celu utrzymania narządów w górze we właściwym miejscu. Procedura ta zwana jest sakrokolpopeksją. Według większości stron internetowych utrzymanych w nurcie tradycyjnego podejścia częstość niepowodzeń w przypadku takich procedur wynosi 1-5%, co mogłoby się wydawać akceptowalnym ryzykiem w obliczu tak strasznego i zmieniającego życie schorzenia jak wypadanie macicy. Jednak nawet amerykańska Agencja Żywności i Leków (FDA) nie zaleca obecnie stosowania siatek chirurgicznych ze względu na ogromną liczbę pozwów sądowych wnoszonych przeciwko lekarzom z powodu powikłań pooperacyjnych, takich jak chroniczny ból, obsuwanie siatki w pochwie, uszkodzenia innych narządów, bolesne współżycie, kolejne problemy natury seksualnej i inne. Nowe spojrzenie na problem wypadania narządów miednicy i kobiecą anatomię Sensowny byłby wniosek, że takie podejście do leczenia wypadania narządów miednicy musi być niewłaściwe. Wystarczyłoby wziąć pod uwagę konsekwentne niepowodzenia operacji, dramatyczne powikłania oraz wyniszczające fizyczne, emocjonalne, seksualne i psychologiczne koszty interwencji chirurgicznych obserwowane u kobiet z tym schorzeniem. Jednakże nie o to chodzi. Według NHS w latach 2012-2013 przeprowadzono w Wielkiej Brytanii około 30 tys. histerektomii, chociaż nie wszystkie musiały być spowodowane wypadaniem narządów miednicy. W Polsce jest jeszcze gorzej: każdego roku 25 tys. kobiet przechodzi tę operację z powodu obecności mięśniaków macicy, a nawet drugie tyle z innych przyczyn. Dlaczego ćwiczenia mięśni Kegla nie działają? Po przeczytaniu głównej części artykułu znasz już większość odpowiedzi na pytanie, dlaczego ćwiczenia mięśni Kegla są nieskuteczne w walce z wypadaniem narządów miednicy. Ponieważ jednak stanowią one jedyne zalecenie większości lekarzy dla kobiet doświadczających objawów tego schorzenia i/lub nietrzymania moczu, które pytają: "ale panie doktorze, co mogę zrobić?", problem ten wymaga bliższego przyjrzenia się. Wszechobecne w ginekologii ćwiczenia mięśni Kegla opracował i przedstawił w raporcie badawczym z 1942 r. dr Arnold Kegel. Doprowadziło to do tego, że dwa pokolenia kobiet uczono wzmacniania dna miednicy i mięśni pochwy. Wykonywane w tym celu ćwiczenia są proste. Należy położyć się na plecach i rytmicznie napinać i rozluźniać mięśnie pochwy, dna miednicy oraz zwieracz. Ćwiczenia te powinny przynajmniej złagodzić objawy wypadania narządów miednicy. Jednakże kobiety, które doświadczyły rozdzierającej serce podróży od pierwszego stopnia tego schorzenia do drugiego i trzeciego pomimo regularnego, codziennego ich wykonywania, wiedzą, że tak naprawdę są one nieskuteczne. Dlaczego? Dla ginekologa kobieta ma dno miednicy, na którym osadzone są narządy rodne. Jak to ujmuje Christine Kent z Whole Woman Inc., przedstawia to pochwę "jako pień drzewa podtrzymujący organy nad otworem w miękkotkankowym dnie u podstawy tułowia. Ponieważ wagina utrzymuje narządy w górze, musi być mocna i napięta, aby zapobiec ich wypadaniu". Jednakże, jak widzimy, z punktu widzenia anatomii jest to podejście nieprawidłowe, a ćwiczenia mięśni Kegla właściwie pogarszają sytuację. Spróbuj je wykonać właśnie teraz, gdziekolwiek siedzisz. Co się dzieje? Lędźwiowy odcinek kręgosłupa napina się i wygina do wewnątrz, a ściana jamy brzusznej kurczy i napręża - wszystko w połączeniu z prostym ruchem zaciskania mięśni pochwy i zwieracza. W wyniku tego narządy jamy brzusznej, w tym macica, oddalają się od brzusznych i miednicznych wsporników przy jednoczesnym przyciąganiu pęcherza i odbytnicy w kierunku pochwy i wypadania. Nie chodzi o to, że ćwiczenia mięśni Kegla są złe. W przypadku kobiet bez objawów wypadania narządów miednicy, które preferują naturalną kobiecą postawę (a nie napiętą i schowaną męską pozycję bojową z płaskimi mięśniami brzucha), utrzymują one siłę ścian pochwy i pomagają sprawić, by współżycie seksualne było przyjemniejsze. Nic dziwnego, że to mężczyzna je wynalazł, a inni ciągle je zalecają! Ćwiczenia mięśni Kegla mogą pogorszyć sytuację poprzez oddalenie macicy od brzusznych i miednicznych wsporników oraz przyciąganie pęcherza i odbytnicy w kierunku pochwy. Stare nawyki - szczególnie w medycynie - ciężko wykorzenić. Istnieją inne, skuteczne, nieoperacyjne, alternatywne formy leczenia kobiet zmagających się z wypadaniem narządów miednicy. Skorzystanie z nich wymaga jednak znaczącej zmiany świadomości i radykalnie odmiennego pojmowania anatomii kobiecej miednicy. - Operacje ginekologiczne w odpowiedzi na wypadanie narządów miednicy oraz nietrzymanie moczu wynikają z niewłaściwego rozumieniu anatomii. Są nieskutecznie, ponieważ nie mają prawa być skuteczne - mówi Christine Kent, pielęgniarka, która zmagała się z tym problemem, założycielka Whole Woman Center (Centrum Kobiety Zintegrowanej) w Albuquerque w Nowym Meksyku. Według Kent i innych pojedynczych głosów pojawiających się od czasu do czasu tradycyjne ginekologiczne spojrzenie na miękkotkankowe dno miednicy jest nie tylko niewłaściwe, lecz także niedorzeczne. Uważają tak ginekolog dr n. med. Davies oraz dr n. med. Linda Brubaker, specjalistka w dziedzinie medycyny kobiecej miednicy i chirurgii rekonstrukcyjnej z Uniwersytetu Loyoli w Chicago w stanie Illinois, która wraz z Theodorem Saclaridesem napisała książkę pt. "The Female Pelvic Floor" ("Dno kobiecej miednicy"). Kobiety mają prawdziwie ukostnione dno miednicy, które wraz z narządami jamy brzusznej pełni rolę wspornika - U małp człekokształtnych dno miednicy składa się z tkanki miękkiej, dlatego też kiedy przyjmują one postawę wyprostowaną, są bardzo narażone na nietrzymanie moczu bądź stolca. My jesteśmy zasilane zupełnie inaczej. Mamy prawdziwie ukostnione dno miednicy i to ono oraz ściana jamy brzusznej wspierają nasze narządy, nie zaś tzw. miękkotkankowy hamak zawieszony w głębi ciała - przekonuje Kent. Koncepcja hamaku odpowiada oczywiście temu, co każdy ginekolog widzi, gdy kobieta leży w pozycji litotomicznej (na plecach ze stopami w strzemionach). Kiedy pacjentka położy się z wyprostowanym w odcinku lędźwiowym kręgosłupem i skierowaną do góry i w przód miednicą, w naturalny sposób widoczna jest miękkotkankowa okolica. Jednakże nie jest to normalna pozycja kobiecej miednicy podczas chodzenia, biegania, siedzenia i innych czynności życiowych. Spójrzmy na kobiecą miednicę od przodu. Okolica miękkotkankowa, gdzie wychodzą z ciała narządy rozrodcze i wydalnicze (pochwa, cewka moczowa i odbytnica), jest wyraźnie umiejscowiona ku jej tyłowi. Jeśli tradycyjny medyczny pogląd na temat miękkotkankowego dna kobiecej miednicy, czy też swego rodzaju misy, jest właściwy, chodzenie (a co dopiero jakiekolwiek inne czynności) byłoby bolesne, jeśli nie niemożliwe. Generalnie poglądy współczesnych ginekologów podzielali XIII-wieczni lekarze płci męskiej, kiedy po raz pierwszy zaczęli przeprowadzać sekcje zwłok ułożonych płasko na marmurowych stołach w kostnicach (niektóre z ciał faktycznie należały do człekokształtnych małp). Było to ujęcie kobiecej anatomii, które prezentowali później na rycinach i w literaturze medycznej - do dziś nie uległo ono zmianie. - Nie jest niesamowite, że pogląd ten przyjęto dawno temu. To zrozumiałe. Zdumiewa fakt, że błąd ten po dziś dzień przenika ginekologię - mówi Christine Kent. Wyniszczające i bolesne doświadczenie z wypadaniem narządów miednicy sprzed 20 lat skłoniło Kent, która odmówiła operacji, do analizy alternatywnych rozwiązań i innych punktów widzenia tego problemu. Po tym jak sama skutecznie wyleczyła to schorzenie i wróciła do zdrowia, opracowała zalecenia dotyczące postawy i program ćwiczeń wspomagających zwalczanie objawów, który nazwała Whole Woman Program (Program Kobiety Zintegrowanej). Jak dotąd podejście to tysiącom kobiet pomogło uniknąć operacji, a kolejnym tysiącom wyzdrowieć po radykalnych zabiegach w obrębie miednicy. Betsy, klientka Whole Woman z Pensylwanii, mówi, że jest niezmiernie wdzięczna za to, że odkryła Program Kobiety Zintegrowanej. - Wypadania narządów miednicy doświadczyłam około moich 60. urodzin jako silnego wrażenia opadania czegoś w pochwie. Z perspektywy czasu widzę, że przez lata zmagałam się z objawami, lecz długo nie łączyłam ich ze sobą. W stanie lekkiej paniki rzuciłam się na internet. Miałam wystarczająco dużo szczęścia, że znalazłam stronę Christine, zanim poczułam się zbyt zagubiona w morzu nieprawdziwych informacji, które stanowią większość zasobów sieci - opowiada kobieta. W ciągu kilku miesięcy Betsy przestudiowała literaturę Whole Woman i trenowała utrzymanie naturalnego kształtu postawy według programu Whole Woman Posture (postawa kobiety zintegrowanej - patrz ilustracje). W ciągu ostatnich 5 lat skutecznie opanowała wszystkie objawy związane z wypadaniem narządów miednicy, jak również strach, który kiedyś w niej wywoływały. - Kobiety obawiają się wypadania macicy, a lekarze ten strach podsycają. Pacjentkom ogromnie trudno jest uporać się z tym problemem. Uważają, że muszą się go pozbyć, aby dalej żyć - mówi Betsy. Naturalne metody zapobiegania wypadaniu macicy Wszelka literatura, zajęcia jogi, Twoja matka i instruktor musztry mówią to samo: "wciągnij i schowaj - bez wymówek!" Kiedy jednak spojrzymy na słynną pracę Leonarda da Vinci dotyczącą złotego podziału i geometrii oraz jego równie znany rysunek człowieka witruwiańskiego jako podstawowe wyznaczniki boskich geometrycznych proporcji ludzkiego ciała i przyłożymy je do współczesnej postawy, otrzymamy sylwetkę nr 3 (schemat po prawej). Wystarczy na nią spojrzeć, a czujemy się rozchwiane. Jest całkowicie pozbawiona równowagi. Sylwetka po lewej jest niewiele lepsza, ponieważ również odchyla się do tyłu, większość ciężaru ciała spoczywa na piętach, a odciągnięte do tyłu ramiona równoważy poprzez wypchnięcie pośladków. Stanowi przeciwieństwo postawy kobiety zintegrowanej (pośrodku), która wygląda stabilnie z równomiernie rozłożonym obciążeniem pomiędzy podeszwami stóp - poniżej palucha i małego palca oraz centralnej części pięt - i szerokim promieniem zaokrąglenia kręgosłupa w części lędźwiowej. Wpasowuje się ona również w złoty prostokąt Leonarda. Postawa kobiety zintegrowanej Śmiało - spróbuj. Stań ze stopami równolegle do siebie, z palcami skierowanymi na wprost i wyprostowanymi kolanami, lecz nie odchylonymi do tyłu. Rozluźnij ścianę jamy brzusznej i mocno unieś klatkę piersiową. Ściana jamy brzusznej zostaje przyciągnięta poprzez uniesienie klatki piersiowej, a nie wciąganie czy przywodzenie brzucha. Ramiona powinny być cały czas opuszczone, ale nie cofnięte, a górna część pleców płaska i wyprostowana. Należy odchylić się w kierunku tylnej części głowy i szyi, lekko chowając podbródek. Będzie to wymagało mnóstwa praktyki. Niełatwo skorygować dekady nauki nieprawidłowej postawy jako właściwej, ale jest to możliwe. Potrząsanie brzuchem kobiety zintegrowane-ćwiczenie przeciwko wypadaniu macicy Oto jedno z najskuteczniejszych ćwiczeń przeciwko wypadaniu narządu rodnego. Stopy powinny być ustawione równolegle i w swobodnej odległości od siebie, obie nogi ugięte w stawach kolanowym i biodrowym, a dłonie oparte na udach, tuż powyżej kolan. Należy utrzymywać jedną długą linię biegnącą od czubka głowy do kości ogonowej. Oddycha się nosem, upewniając się przy tym, że podczas wdechu brzuch rozszerza się w kierunku podłogi, a przy wydechu przysuwa do kręgosłupa. Ten naturalny wzorzec oddychania podkreśla się poprzez silne wypychanie brzucha przy wdechu i wciąganie przy wydechu. Ćwiczenie to należy kontynuować w cyklu składającym się nawet z 12 serii. Dzięki temu narządy miednicy zostają odciągnięte od dolnej części brzucha, gdzie zazwyczaj są ulokowane. Spadek poziomu energii qi śledziony i nerek - co zrobić by go podnieść? Tradycyjna medycyna chińska definiuje wypadanie narządów miednicy jako obniżanie poziomu energii qi związane z niedoborami w strukturach śledziony i nerek. W celu wzmocnienia wymienionych wyżej organów nie zaleca się samodzielnego testowania żadnego z łatwo dostępnych w sieci chińskich ziół przeznaczonych do stosowania szczególnie w przypadku tego problemu. Jednak według tradycyjnej medycyny chińskiej istnieją inne metody związane z dietą i trybem życia, z których można skorzystać. Mówi się, że aby wesprzeć śledzionę, warzywa należy delikatnie gotować na parze, konsumować zupy, ograniczać spożycie surowych pokarmów zimą, a zwiększać je latem, trzymać się ustalonego jadłospisu oraz jeść częściej, ale mniejsze porcje. Zboża, warzywa korzeniowe, rzodkiew japońska, jarmuż oraz chude czerwone mięso również odżywiają śledzionę. Proso, fasola, soczewica, rukiew wodna, kapusta sitowata, pasternak, dynia, kapusta, jarmuż, cebula, dziki łosoś, jajka (organiczne, od kur hodowanych w naturalnych warunkach) to tylko niektóre pokarmy odżywiające nerki. Należy jednak pamiętać, że powyższa lista nie jest kompletna. Warto wprowadzić te produkty do jadłospisu na stałe, jednak bez przesady. Jak twierdzi, dzięki pracy z programem Whole Woman nie tylko lepiej się czuje, lecz także atrakcyjniej wygląda, a jej strach należy już do przeszłości. - Nie tylko nie obawiam się już wypadania macicy. Jestem też wdzięczna za program ze względu na to, jak praca z nim wpłynęła na moje ciało. Istnieje szerszy kontekst i chciałabym, by kobiety go dostrzegły. Ta wypukłość [wypadanie narządów miednicy] wydaje im się końcem świata, jednakże jest właściwie całkiem nieszkodliwa i możliwa do opanowania, jeśli wie się, co zrobić - przekonuje. Wpływ postawy na wypadanie macicy Podejście Whole Woman oparto na radykalnym poglądzie, według którego ludzka budowa jest zasadniczo solidna, a kobieca anatomia została skonstruowana we właściwy sposób. Christine Kent stanowczo utrzymuje, że przekonanie, jakoby w drodze ewolucji u człowieka płci żeńskiej wykształciło się miękkotkankowe dno miednicy jako struktura nośna dla wszystkich organów jamy brzusznej oraz ciężaru płodu podczas ciąży, jest absurdalne. Choć obecnie jej pracę popiera niewiele osób ze środowisk medycyny zachodniej, zadziwiające wskaźniki statystyczne (dodatkowo potwierdzające skuteczność jej własnego programu) wskazują na fakt, że jest ona na właściwej ścieżce. "Dysfunkcja dna miednicy jest wysoce rozpowszechniona w świecie Zachodu (...) i - jak wiadomo - często występuje w pewnych krajach (...), takich jak Gambia, Ghana, Nepal i Nigeria" - piszą Mark Vierhout i Kirsten Kluivers. Jeśli jednak medycyna zachodnia ma rację w powoływaniu się na wielokrotne porody pochwowe i trudności przy rodzeniu jako główne przyczyny wypadania macicy, to absolutnie nie powinno tak być. Wskaźniki płodności (średnie liczby dzieci przypadających na matkę) w krajach Pierwszego i Trzeciego świata radykalnie się różnią. W Polsce wynosi on 1,33. W Wielkiej Brytanii - 1,9. W USA na jedną matkę przypada przeciętnie 2 dzieci. We wszystkich tych krajach rzadko zdarzają się trudności porodowe, a częstość przeprowadzania cesarskich cięć jest wysoka. W Polsce ok. 40% wszystkich urodzeń odbywa się dzięki tej operacji, w Wielkiej Brytanii ok. 25%, a w USA - prawie jedna trzecia. Zestawmy to z typowym krajem Trzeciego Świata - Nigerią - gdzie średnia liczba dzieci przypadających na matkę wynosi 5, często zdarzają się trudne porody, a przez cesarskie cięcie rozwiązywanych jest tylko 1% ciąż, a okaże się, że dane po prostu się nie zgadzają. Coś innego niż wydawanie potomstwa na świat siłami natury i trudności okołoporodowe musi przyczyniać się do faktu, że na całym świecie z dysfunkcją dna macicy zmagają się podobne rzesze kobiet. Biorąc pod uwagę obserwacje anatomiczne Kent i Brubaker, logiczną przyczynę stanowi postawa. - Wszyscy mówią nam, żeby wciągnąć brzuch i schować tyłek: na zajęciach pilates, jogi, baletu, nawet nasze własne matki każą nam go zasysać, ściskać paskiem, pozbywać się. Pojawiła się nawet abdominoplastyka, czyli plastyka brzucha, mająca na celu likwidację wystającego fałdu brzusznego - opowiada na podstawie obserwacji Kent. A jednak, jak mówi, kiedy przyjrzymy się normalnej kobiecej postawie, zobaczymy piękną, naturalnie wyrazistą krzywiznę lędźwiową (która sytuuje miednicę i guzy kulszowe w ich naturalnej roli wsporników dna miednicy) i jednocześnie wypchnięcie narządów jamy brzusznej, w tym macicy, ku przodowi, gdzie są podtrzymywane przez zaokrąglony front ściany jamy brzusznej. Taką samą postawę - którą Kent nazywa naturalną postawą kobiety zintegrowanej - obserwuje się u wszystkich kobiet z krajów Trzeciego Świata. Klatka piersiowa uniesiona, wyrazista krzywizna lędźwiowa, jama brzuszna swobodnie rozluźniona ku przodowi, tak że stanowi wsparcie dla narządów wewnętrznych, a znajdujące się poniżej rusztowanie miednicy i guzy kulszowe podpierają całość. A jednak na Zachodzie dokładne przeciwieństwo takiego ułożenia ciała - męską pozycję bojową - uważa się za typową cechę prawidłowej postawy. Zachodnie kobiety naśladują tego typu posturę od pokoleń. - Nie przeprowadziłam badań męskiej anatomii strukturalnej na ogromną skalę. Jednak oczywiste jest to, że mamy o wiele bardziej wyrazistą krzywiznę lędźwiową niż mężczyźni, choć tracą ją wraz z upływem lat - mówi Christine Kent. Poprzez wymuszanie nienaturalnej, spłaszczonej i schowanej pozycji lędźwiowego odcinka kręgosłupa oraz wciąganie ściany jamy brzusznej narządy wewnętrzne, w tym macica i pęcherz, są spychane do tyłu i przechylane ku dołowi nad punktami wyjścia. Taka napięta i schowana pozycja stanowi w zasadzie to, co ginekolodzy widzą u leżącej na plecach kobiety. Skutek utrzymywania takiej postawy podczas stania prosto przez długi czas nie jest pozytywny. Przy niewielkim wsparciu ze strony tkanek miękkich, które wcześniej tworzyły swoistą ścianę skierowaną ku tyłowi miednicy, oraz narządach odchylonych teraz pionowo ku tyłowi i zwróconych w dół, ich wypadanie staje się dla współczesnych mieszkanek Zachodu prawie nieuniknione. W normalnej kobiecej postawie mamy do czynienia z naturalnie wyrazistą krzywizną lędźwiową, która sytuuje miednicę i guzy kulszowe w ich naturalnej roli wsporników dna miednicy Medycyna wschodu - naturalne sposoby leczenia wypadania macicy Na szczęście istnieje więcej niż jeden alternatywny pogląd dotyczący wypadania narządów miednicy i więcej niż jeden kierunek, w którym można udać się po pomoc. Aby zyskać zupełnie inny punkt widzenia (w równym stopniu zorientowany na niechirurgiczne metody leczenia), rzućmy szybko okiem w kierunku Wschodu. Dawno, dawno temu starożytni chińscy cesarze mieli w skarbcach tony złota, królestwa do dyspozycji i osobistą motywację do rozkazywania swoim lekarzom, by upewniali się co do tego, że wszystkie żony władców są zdrowe, szczęśliwe, pełne energii i płodne. W ciągu ponad 3 tys. lat badań i praktyki medycyna orientalna rozwinęła olbrzymie kompendium wiedzy z zakresu akupunktury i leków ziołowych wykorzystywanych w terapii wszelkiego rodzaju kobiecych dolegliwości zdrowotnych pod słońcem, w tym również wypadania narządów miednicy. - Mam jeden 110-stronicowy podręcznik poświęcony wyłącznie problemom natury kobiecej. Medycyna zachodnia może mieć przewagę w dziedzinie chirurgii, jednak medycyna chińska z pewnością miała 20 razy więcej czasu na wypracowanie wyrafinowanych technik leczenia przewlekłych chorób wewnętrznych - zauważa Michael Carruth, były lekarz chorób wewnętrznych, który przekwalifikował się na licencjonowanego akupunkturzystę i specjalistę w zakresie medycyny orientalnej. W przeciwieństwie do Kent, która bez wahania mówi, że z wypadaniem macicy można sobie radzić, Carruth, który praktykuje w Yelm w Waszyngtonie, nie obawia się używać w tym kontekście słowa "leczyć". - Leczyłem na to schorzenie kilka kobiet. Jedna miała wypadającą macicę, którą ustabilizowały zabiegi. Obecnie, po 3 miesiącach, wszystkie objawy ustąpiły, a pochwa przesuwa się - jest w połowie drogi z powrotem w kierunku normalnego położenia - opowiada. Inna pacjentka zmagała się z żylakami odbytu (rodzaj obniżenia narządów miednicy) i jej bruzda międzyzwieraczowa została całkowicie wyleczona. Jeszcze inna kobieta cierpiała na wypadanie cewki moczowej, które po dwumiesięcznej kuracji "stało się o wiele mniej dokuczliwe". Aimee Raupp, inny lekarz medycyny chińskiej, która specjalizuje się w kobiecej płodności i praktykuje w Nyack w stanie Nowy Jork, nie jest aż tak entuzjastycznie nastawiona do skuteczności wschodniego podejścia w leczeniu wypadania narządów miednicy. - Sama akupunktura i zioła nie mogą rozwiązać tego problemu. Pacjentka musi również ściśle przestrzegać zaleceń dotyczących zmian w diecie i trybie życia - mówi. Niemniej przyznaje, że również doświadczyła niezwykłej skuteczności wschodnich form leczenia w przypadku pacjentek cierpiących na wypadanie narządów miednicy. - Ostatnich kilka kobiet, które leczyłam, było zróżnicowanych pod względem symptomów. Miały problemy z częstością oddawania moczu, uczuciem ciężkości w dole brzucha, faktycznie widoczną wypadającą tkanką, bólem podczas stosunku. U każdej z nich w ciągu 8-12 tygodni nastąpiła poprawa dzięki terapii z wykorzystaniem ziół, akupunktury oraz zmian w diecie i trybie życia - opowiada. Spis treści Kogo dotyczy? Wypadanie macicy - opis przypadku Na czym polega wypadanie macicy? Przyczyny wypadania macicy i terapia konwencjonalna Nowe spojrzenie na problem wypadania narządów miednicy i kobiecą anatomię Dlaczego ćwiczenia mięśni Kegla nie działają?
Witam Panią Doktor, Mam pytanie nie w mojej sprawie, ale mojej mamy. Kilka lat temu mama miała zabieg usunięcia macicy wraz z szyjką macicy oraz połową jajnika. Powodem tego były 2 złe wyniki badania cytologicznego (PAP III). Niedawno mama była na wizycie ginekologicznej i lekarz powiedział, że u niej już nie trzeba robić badania
Każde ciało jest inne, każda kobieta przechodzi ciążę i połóg inaczej. Kobiety, które szybciej dochodzą do formy, zazwyczaj zawdzięczają to aktywności przed porodem i po. Pamiętaj, że to nie wyścigi! Ćwiczenia po porodzie są ważne, ale ważniejszy jest czas. A więc kiedy kobieta powinna rozpocząć ćwiczenia, aby wzmocnić ciało i odzyskać sylwetkę? Lekarze przyjmują, że najwcześniej do treningów można wrócić po minimum 6 tygodniach od porodu. Nie powinnaś robić tego wcześniej, ponieważ w trakcie połogu ważne jest, aby skupić się na dziecku i na regeneracji. Pamiętaj, że sama ciąża to duże obciążenie dla Twojego organizmu, dlatego powinnaś dać sobie czas na powrót do sprawności. Jeżeli poród odbył się metodą cesarskiego cięcia, należy powstrzymać się od treningów przez 10-12 tygodni od porodu. Cesarskie cięcie to poważna operacja, która wiąże się z naruszeniem powłok brzusznych i rozcięciem macicy. W środku jest głęboka zszyta rana, która musi się wygoić, dlatego daj sobie czas i mądrze dobieraj rodzaj ćwiczeniem po porodzie, które można wykonywać już po kilku dniach, jest trening mięśni Kegla. Ćwiczenia mięśni dna miednicy zapobiegają obniżaniu się narządów rodnych, wpływają pozytywnie na satysfakcję seksualną, a przede wszystkim zapobiegają nietrzymaniu moczu, który jest częstym po porodzie na brzuchBrzuch po ciąży dość długo pozostaje obwisły i wiele mam z tego powodu bardzo się martwi. Musisz jednak pamiętać, że jego wygląd to wypadkowa wielu czynników, takich jak: zatrzymanie wody w organizmie, wahania hormonalne, geny oraz osłabienie mięśni brzucha. Brzuch po porodzie wymaga odpowiedniej diety, ćwiczeń, a przede wszystkim czasu. Zanim zaczniesz wykonywać ćwiczenia na mięśnie brzucha, warto skonsultować się z fizjoterapeutą ćwiczeń na brzuch po ciąży:Klasyczne nożyce - połóż się na boku, podpierając na łokciu i powoli podnieś jedną nogę. Powtórz 15 razy na każdą - połóż się na plecach, układając po bokach ręce. Zegnij nogi w kolanach. Unieś wysoko pupę, wypychając miednicę ku górze. Wytrzymaj 15-20 sekund w takiej pozycji, potem opuść spokojnie ciało. Wykonaj 15 - połóż się na plecach, rozkładając na boki ręce dla podparcia. Unieś spokojnie złączone nogi, podnosząc lekko pupę. Wytrzymaj kilka sekund, po czym powoli opuść nogi. Zrób 15 z uniesionymi nogami - połóż się na plecach, unieś nogi i zegnij je w kolanach. Ręce połóż przy uszach i rytmicznie napinaj brzuch. Powtórz 20 też zadbać o smukłe uda - mocne nogi to mocny brzuch. Pamiętaj, że w momencie podjęcia decyzji o rozpoczęciu ćwiczeń, warto wsłuchać się w swój organizm, a najlepiej skonsultować ćwiczenia z fizjoterapeutą. Zaraz po rozpoczęciu ćwiczeń nie warto się forsować i należy natychmiast z nich zrezygnować, jeżeli pojawi się ból w okolicach brzucha lub po cesarskim cięciuCesarskie cięcie to poważna operacja, która narusza powłoki brzuszne i macicę. Zaraz po porodzie kobieta przez kilka do kilkunastu godzin leży na wznak. Po tym czasie personel zachęca matkę do pionizacji. Zanim wstaniesz z łóżka, powinnaś wykonać kilkanaście ćwiczeń oddechowych torem brzusznym, aby uruchomić przeponę i mięśnie międzyżebrowe. Ważne są również ćwiczenia przeciwzakrzepowe oraz przeciwobrzękowe kończyn górnych i dolnych. Zaleca się proste krążenia stóp, krążenia dłońmi, zgięcia w stawach kolanowych i łokciowych. W trzeciej dobie możesz wykonywać delikatne ćwiczenia mięśni dna miednicy, które zalecane są również po porodzie naturalnym. Po około 6 tygodniach lekarz ocenia bliznę pooperacyjną oraz siłę i wytrzymałość mięśni. Jeżeli badanie przebiegnie pozytywnie, po około 12 tygodniach możesz rozpocząć aktywność ćwiczeń po cc:joga,stretching,pilates,ćwiczenia z piłką,nordic rodziłaś siłami natury, powyższe ćwiczenia możesz zacząć wykonywać już po upływie 6 tygodni. Pamiętaj, aby treningi były lekkie i o ciałoOprócz ćwiczeń bardzo ważna jest dieta. Najważniejszą zasadą dla młodej mamy jest zdrowe odżywianie. Dieta powinna być bogata w pełnowartościowe produkty, pełne witamin, mikro- i makroelementów. Na talerzu powinny się znaleźć produkty zbożowe, warzywa, owoce, produkty białkowe roślinne i zwierzęce, tłuszcze roślinne i zwierzęce. Wszystko zgodnie z piramidą zdrowego również zadbać o biust. Ciąża i karmienie piersią mocno go zmieniają. Co możesz zrobić, aby biust był ponownie jędrny i odzyskał dawną formę? Już podczas ciąży powinnaś zadbać o dobre kosmetyki. Wiele z nich ma w składzie witaminę E, poprawiającą elastyczność, oraz składniki napinające i ujędrniające skórę. Pamiętaj, aby używać ich regularnie! Ważne są również ćwiczenia na biust - gdy wzmocnisz mięśnie klatki piersiowej, lepiej podtrzymują piersi. Najskuteczniejszymi ćwiczeniami będą tutaj: pływanie, ćwiczenia z ciężarkami lub zwykłe pompki.

Po każdej serii ćwiczeń postaraj się rozluźnić mięśnie dna miednicy na co najmniej tak długo, jak długo je spinałaś. Oddychaj spokojnie, miarowo. Rób wdech "do brzucha" nosem, a wydech "z brzucha" ustami. Możesz też spróbować się rozluźnić, siedząc na dużej piłce i bujając się na niej lub kołysząc miednicę.

Szwy Najczęściej stosowany jest szew ciągły, śródskórny, wchłanialny lub niewchłanialny- szew jest ukryty w skórze, jedynie na obu końcach rany widoczne są końcówki szwu. Po 7 – 10 dniach od operacji należy usunąć szew niewchłanialny lub obciąć końcówki szwu wchłanialnego zgodnie z zaleceniami na wypisie szpitalnym. Można to zrobić w gabinecie zabiegowym lub u lekarza prowadzącego. W przypadku laparoskopowego wycięcia macicy na skórze brzucha pozostają 3 lub 4 kilkumilimetrowe rany. Te szwy również usuwa się po ok. 7 – 10 dniach od operacji, natomiast nie usuwa się szwów w obrębie pochwy. Po usunięciu macicy drogą pochwową rana znajduje się w pochwie, jest zeszyta szwem wchłanialnym i nie ma potrzeby usuwania szwu. Szwy należy usunąć jedynie, jeśli podczas histerektomii waginalnej wykonano operację naprawczą krocza, używając szwów pojedynczych. Wówczas usuwa się szwy ze skóry krocza. Pielęgnacja rany Należy dbać o zachowanie rany w czystości. Podstawą higieny jest przemywanie rany wodą z mydłem i dokładne osuszanie czystym ręcznikiem. Najbardziej właściwą metodą higieny jest przemywanie rany pod prysznicem ( ranę krocza zawsze w kierunku od przodu do tyłu w kierunku odbytu). Należy unikać szorowania. Przez 2 miesiące nie wolno brać kąpieli. Pełna przebudowa rany trwa około roku, przez ten czas rana może być bardziej wrażliwa na dotyk. Przyspieszenie gojenia rany na skórze brzucha można uzyskać poprzez zastosowanie preparatów kwasu hialuronowego w kremie. Wystarczą dwie aplikacje dziennie, do czasu pełnego zagojenia rany. Natomiast w przypadku całkowitego usunięcia macicy (razem z szyjką), zastosowanie preparatu kwasu hialuronowego w globulkach dopochwowych powoduje przyspieszenie gojenia kikuta pochwy. Zalecane stosowanie polega na aplikacji 1 globulki na noc przez 10 dni od 5. dnia po operacji. W razie zaczerwienienia, sączenia lub nasilenia bólu w okolicy rany należy skonsultować się z lekarzem. Leki przeciwbólowe Nasilenie bólu jest największe bezpośrednio po operacji. W tym czasie pacjentka przebywa w szpitalu i otrzymuje leki przeciwbólowe na zalecenie lekarza, głównie dożylnie. Po wypisaniu do domu dolegliwości bólowe są zdecydowanie mniejsze i często leki przeciwbólowe nie są wymagane. Jeśli jednak pacjentka odczuwa ból, wskazane są leki przeciwbólowe dostępne bez recepty: np. paracetamol (4 razy dziennie po 1 gram), ibuprofen (3-4 razy dziennie po 400 mg). Wymienione leki można ze sobą łączyć. W przypadku utrzymywania się dolegliwości bólowych przy stosowaniu w/w leków należy skontaktować się z lekarzem. Specyficzny rodzaj bólu po operacjach usunięcia macicy: bóle kolkowe brzucha – okresowo mogą się pojawiać bóle brzucha o charakterze kolkowym – ból powstaje nagle i po chwili ustępuje samoistnie. Taki rodzaj bólu wynika z nagromadzenia się gazów w jelitach i jeśli pojawia się sporadycznie (do kilku epizodów na dobę), jest normą po operacji. W przypadku silnych bóli, występujących co kilka minut, ewentualnie połączonych z wymiotami i zatrzymaniem gazów i stolca, należy pilnie skontaktować się z lekarzem, ból ramion – jest typowy dla operacji laparoskopowych i jest wynikiem działania gazu podawanego do jamy brzusznej. Może utrzymywać się przez tydzień. Leki przeciwkrzepliwe Leki przeciwkrzepliwe wymagane są w większości przypadków operacji usunięcia macicy. Zwykle stosuje się je do czasu pełnego uruchomienia pacjentki, czyli do momentu wypisania ze szpitala. W przypadku dodatkowych czynników wystąpienia choroby zakrzepowej (np. choroba nowotworowa, otyłość, żylaki), wskazane jest przedłużenie profilaktyki przeciwzakrzepowej nawet o kilka tygodni. Wówczas pacjentka otrzymuje receptę. Antybiotyki Obecnie standardem prewencji zakażeń jest profilaktyka okołooperacyjna, która polega na podaniu antybiotyków w bezpośrednim okresie okołooperacyjnym. W większości przypadków jest to jednorazowa dawka podana tuż przed zabiegiem. Antybiotykoterapia pooperacyjna konieczna jest bardzo rzadko. Tryb życia Pacjentki z reguły czują się osłabione przez pierwsze 2 dni po operacji usunięcia macicy. Jeśli operacja była rozległa, osłabienie może utrzymywać się dłużej. Dlatego w okresie pooperacyjnym zalecany jest odpoczynek, ale nie można stale leżeć w łóżku – bardzo ważne są spacery po operacji. Zmniejszają one ryzyko wielu powikłań, choroby zakrzepowo-zatorowej i zapalenia płuc. Należy stopniowo, w ramach sił, zwiększać aktywność fizyczną i intensywność wysiłku. Podnoszenie przedmiotów Przez 6 – 8 tygodni należy szczególnie unikać podnoszenia ciężkich przedmiotów. Z reguły górna granica oscyluje wokół 5 kg lub należy unikać podnoszenia przedmiotów, których nie jest się w stanie podnieść jedną ręką. Prowadzenie samochodu Prowadzenie samochodu jest możliwe dopiero, gdy pacjentka poczuje się w pełni sił. Zwykle jest to możliwe już w pierwszych dniach po wypisaniu ze szpitala. Zaleca się, aby pacjentki były odbierane ze szpitala przez członków rodziny i nie prowadziły samochodu samodzielnie. W przypadku podróży samochodem, należy jeździć w pasach bezpieczeństwa, niezależnie od rany na skórze. W przypadku długich podróży (powyżej 6 godzin samochodem lub autobusem, podróże samolotem) w bezpośrednim okresie pooperacyjnym może być wskazana profilaktyka przeciwzakrzepowa. Życie intymne Należy powstrzymać się od stosunków płciowych przez minimum 6 tygodni. Przez taki sam czas zabronione jest stosowanie tamponów. Wskazane jest kontrolne badanie ginekologiczne przed rozpoczęciem współżycia. Powrót do pracy Powrót do pracy wymaga zwykle 4-6 tygodni rekonwalescencji. W przypadku usunięcia macicy przez pochwę lub drogą laparoskopową, pacjentka może wrócić do pracy wcześniej. Powrót do pracy zależy oczywiście od charakteru wykonywanej pracy, dlatego decyzja o powrocie do aktywności zawodowej powinna być podjęta przez lekarza ginekologa, po badaniu pacjentki na wizycie kontrolnej. Wizyta kontrolna Wizyta kontrolna od bywa się zwykle zaraz po uzyskaniu wyniku badania histopatologicznego, czyli po 2-3 tygodniach od operacji. Dalsze decyzje dotyczące ewentualnego leczenia podejmowane są przez lekarza ginekologa po weryfikacji wyniku badania histopatologicznego. Dieta Pacjentka bezpośrednio po operacji przebywa w szpitalu i powinna przyjmować jedynie pokarmy podawane przez personel szpitala. Przez pierwszy miesiąc po operacji wskazane jest przyjmowanie pokarmów niezbyt obfitych, lekkostrawnych i bogatoresztkowych – warzywa, chude mięso, otręby, produkty zawierające dużo błonnika, jogurt.
Witam ja tez po usunieciu wyrostka mam bole tylko bol powtal po 10 latach usuniecia wyrostka robilam rozne badanie USG,badanie krwi,usg macicy ,badanie kolanoskopowe ,przy pierwszym badaniu wyszlo ze mam niewyciety wyrostek pobrano probke i wyszlo to samo,i nic uslyszalam tez ze moga to byc zrosty ale gdy bol sie zaczol na samym poczatku to odczucie bylo jak by ktos mnie zlapal za jelito i
fot. Adobe Stock, rh2010 Spis treści: Histerektomia – co to jest (wskazania) Rodzaje histerektomii Histerektomia – przebieg operacji Rekonwalescencja po usunięciu macicy Histerektomia – powikłania Histerektomia – co to jest (wskazania) Histerektomia to chirurgiczne usunięcie macicy lub jej części. Zabieg jest wykonywany w przypadku złośliwego nowotworu trzonu macicy, raka szyjki macicy, pochwy, jajowodów, raka jajnika czy bardzo silnego krwawienia z dróg rodnych oraz silnej infekcji narządów rodnych, której nie sposób wyleczyć kuracją antybiotykową. Histerektomię stosuje się także, gdy podczas porodu nastąpi pęknięcie macicy. Inne sytuacje, w których zastosowanie ma zabieg usunięcia macicy to wypadanie narządów miednicy, mięśniaki, endometrioza oraz bardzo obfite i bolesne miesiączki. Histerektomię stosuje się także przy schorzeniach, które nie zagrażają bezpośrednio życiu pacjentki – łagodne nowotwory narządów rodnych, które uciskają inne organy i powodują silne krwawienie czy zmiany przednowotworowe w błonie śluzowej macicy. Zawsze przed operacją wycięcia macicy, kobieta może, jeżeli ma jakiekolwiek wątpliwości, skonsultować się z innymi specjalistami. Przeczytaj też: Histeroskopia Rodzaje histerektomii Wyróżnia się kilka rodzajów histerektomii: Histerektomia częściowa – usunięcie trzonu macicy z pozostawieniem szyjki macicy, jajowodów i jajników. Histerektomia całkowita – usunięcie macicy oraz szyjki macicy z pozostawieniem jajników i jajowodów. Po zabiegu kobieta wciąż ma owulację, lecz nie miesiączkuje. Histerektomia całkowita z obustronnym usunięciem jajników i jajowodów. Histerektomia radykalna – jest konieczna przy bardzo rozległym nowotworze. Wówczas wraz z macicą, szyjką macicy, jajnikami i jajowodami, jest usuwana górna część pochwy oraz węzły chłonne, znajdujące się przy miednicy. Histerektomia – przebieg operacji Przebieg operacji zależy od indywidualnej oceny pacjentki - jej wieku, stanu zdrowia, masy ciała. Histerektomia może być wykonana: przez pochwę - chirurg nie musi wykonywać żadnych nacięć, dostaje się macicy przez pochwę i tą samą drogą usuwa narząd. przez powłoki brzuszne (metoda klasyczna) - to poważniejsza operacja, w której chirurg rozcina brzuch w miejscu nad spojeniem łonowym, laparoskopowo - zabieg wykonywany jest przez niewielki otwór w brzuchu, podczas którego wprowadza się narzędzia chirurgiczne oraz kamerę i obserwuje efekty na monitorze. W czasie zabiegu laparoskopowego macica jest cięta na mniejsze fragmenty, a następnie usuwana. Podczas histerektomii stosuje się zazwyczaj znieczulenie ogólne (narkozę) lub miejscowe do przestrzeni rdzenia kręgowego (inaczej przewodowe). Operacja usunięcia macicy przez pochwę oraz za pomocą laparoskopii jest mniej inwazyjna i obarczona mniejszym ryzykiem, lecz nie zawsze możliwa. Podczas operacji z otwarciem powłok brzusznych można dokładniej zbadać operowany obszar i ewentualnie zadecydować o usunięciu dodatkowych tkanek. Dlatego taka metoda, bardziej inwazyjna, może być korzystniejsza dla pacjentki. Rekonwalescencja po usunięciu macicy W zależności od rodzaju zabiegu rekonwalescencja po histerektomii może trwać około 8 tygodni, a nawet przez pół roku kobieta musi się oszczędzać - nie dźwigać, nie pracować ciężko fizycznie. Bezpośrednio po operacji pacjentka powinna zostać kilka lub kilkanaście dni w szpitalu. Histerektomia – powikłania Choć zdarzają się niezmiernie rzadko, to do najczęstszych powikłań po histerektomii zaliczamy: obfite krwawienie podczas operacji, krwiak w obrębie powłok skórnych, problemy z gojeniem rany, uszkodzenie moczowodu, pęcherza moczowego, jelita, nieprawidłowe połączenie pęcherza z pochwą, zapalenie płuc, niedrożność jelit, ból brzucha, problemy trawienne. Po histerektomii nie można zajść w ciążę. Następuje również zatrzymanie miesiączek i jeśli zostały usunięte jajniki, rozpoczyna się menopauza. To z kolei może powodować objawy takie jak uderzenia gorąca, nocne poty i suchość pochwy. Smutek, płaczliwość, zmiana nastrojów po operacji, to normalne symptomy zmian w poziomie hormonów. Histerektomia usuwa macicę, lecz dzięki niej pozbywamy się poważnego problemu zdrowotnego i przewlekłego, dokuczliwego bólu, i warto o tym pamiętać. Seks po operacji usunięcia macicy Zabieg histerektomii może, ale nie musi powodować zmniejszenia przyjemności z seksu. Obawy przed współżyciem po zabiegu histerektomii są całkowicie normalne. Szczera rozmowa, dzielenie się odczuciami i lękami między partnerami, z pewnością pomogą w przezwyciężeniu obaw. Kobieta może osiągnąć orgazm po usunięciu macicy. Chociaż wraz z usunięciem jajników zmniejsza się poziom hormonów odpowiedzialnych za popęd seksualny, to można je uzupełnić lekami. Innym problemem może być suchość pochwy, ale ten można rozwiązać stosując żele intymne. U niektórych kobiet po histerektomii zadowolenie z seksu wzrasta. Treść artykułu została pierwotnie opublikowana Źródła: Hysterectomy (surgical removal of the womb), Institut für Qualität und Wirtschaftlichkeit im Gesundheitswesen, Czytaj także:Torbiele na jajniku - czym są i jak się je leczy?Guzek w piersi. Kiedy jest rakiem piersi, a kiedy łagodną zmianą?Zaburzenia hormonalne – przyczyny, objawy, jak wyregulować hormony?Ból podczas stosunku - co oznacza i jak sobie z nim poradzić? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Operacja usunięcia macicy polega na otwarciu jamy brzusznej, wycięciu trzonu macicy z szyjką macicy, obydwu jajowodów z jajnikami. Hospitalizacja po operacji trwa zazwyczaj od 6 do 10 dni. Jak przy każdej operacji czy zabiegu musimy się liczyć z tym, że mogą wystąpić skutki uboczne takie jak klimakterium, ale można przeciwdziałać

Jeżeli natomiast pytasz się o bezpieczeństwo i ochronę przed możliwymi chorobami wenerycznymi, to procedura w tym przypadku jest taka sama jak przy każdym zbliżeniu. Jedyne więc, co tak naprawdę się zmieni, to fakt, że już nigdy nie zajdziesz w histerektomii mówi, iż jest to procedura chirurgicznego usunięcia części lub całości macicy. Najczęstsze powody wykonywania tej operacji to nowotwory złośliwe (np. rak szyjki macicy), nowotwory łagodne (np. mięśniaki), a także krwawienia z macicy. Jest to procedura nieodwracalna. Pomimo faktu, że nie będziesz już miała miesiączek, to seks z partnerem nadal pozostanie wielką przyjemnością i Twoją drogą do znaczy to jednak, że nic się nie czasie szczytowania możesz zauważyć, że nie doświadczasz już skurczów macicy. Nie powinno być to zaskakujące, ponieważ twoja macica została usunięta. Ale pamiętaj, że zawsze masz łechtaczkę, wargi sromowe i punkt G. Najważniejsze, że masz orgazm. Czasami niektóre kobiety odczuwają większą suchość pochwy. Nie jest to jednak problem, z którym terapia hormonalna albo kupione w aptece nawilżacze by sobie nie miałaś histerektomię, która wymagała również skrócenie pochwy, w pierwszych miesiącach po operacji możesz odczuwać pewien dyskomfort w trakcie uprawiania seksu. Jednym ze sposobów zmniejszenia tego uczucia jest wybranie pozycji, w której to Ty jesteś na górze, a tym samym – sama kontrolujesz głębokość zabieg usunięcia macicy wymaga również usunięcia jajników. Ponieważ wytwarzają one niezbędne dla Twojego ciała hormony, będziesz musiała zażywać je doustnie. Jeżeli kuracja hormonalna prowadzona jest w sposób prawidłowy, nie powinnaś odczuć jakiegokolwiek skutków, choćby w postaci spadku popędu seksualnego. Jeżeli natomiast straciłaś dobrze znaną Ci przed histerektomią ochotę na seks, musisz niezwłocznie poinformować o tym swojego lekarza, by zmienił ci tabletki hormonalne na bardziej odpowiadające Twojemu organizmowi. W wielu przypadkach niskie libido spowodowane jest niedoczynnością tarczycy i dominacją estrogenu. Oznacza to, że należy zwiększyć poziom progesteronu za pomocą hormonalnych suplementów. Musisz również pamiętać, że gojenie się ran pooperacyjnych wymaga 6 tygodni. Powinnaś poczekać około 3 tygodni, nim zdecydujesz się na powrót do aktywności seksualnej. Pierwsze kontakty mogą być dla Ciebie trudne z uwagi na strach, ale jeżeli masz kochającego i cierpliwego partnera, to na pewno jeszcze nie raz będziesz podróżowała po krainie rozkoszy, czerpiąc przyjemność z fizycznej bliskości szukalibyście informacji dotyczących życia intymnego? Podzielcie się swoją opinią.
\nkiedy można ćwiczyć po usunięciu macicy
Witam, mam takie pytania: 1) Kiedy po laparoskopii usunięcia torbieli jajnika i po łyżeczkowaniu jamy macicy i szyjki macicy, można ćwiczyć, np. brzuszki, skakanka, bieganie, jazda na rowerze? 2) za niecały m-c kończę kurację Visanne (choruję na endometriozę ), kiedy mogę najszybciej zajść w upragnioną ciążę i czy jest to w
Podjęcie decyzji o usunięciu macicy i jajników nie jest łatwe ani dla lekarza, ani tym bardziej dla kobiety. Wiele kobiet uważa, że po takiej operacji nie są już w pełni kobietami. Jak wygląda życie po usunięciu macicy i jajników, na co należy się przygotować i czego oczekiwać? Czym jest zespół policystycznych jajników? Usunięcie macicy i jajników to poważna operacja. Wskazaniem do usunięcia przydatków (tak mówi się o macicy i jajnikach) mogą być mięśniaki, torbiele, endometrioza czy nowotwór. Jak taki zabieg wpłynie na samopoczucie kobiety i jak będzie przebiegała rekonwalescencja, zależy od przyczyny, zakresu operacji i... wieku pacjentki. Jeżeli jest kilka lat przed menopauzą, konsekwencje są duże, bo wcześniej zacznie przekwitać. Bywa jednak, że takiemu zabiegowi musi się poddać 20–30-letnia kobieta. Wówczas sytuacja staje się jeszcze bardziej skomplikowana. Posłuchaj, jak wygląda życie po usunięciu macicy i jajników. To materiał z cyklu DOBRZE POSŁUCHAĆ. Podcasty z poradami. To view this video please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video Usunięcie jajników: przyspieszona menopauza Produkowane przez jajniki hormony płciowe odpowiadają nie tylko za gotowość kobiety do zapłodnienia. Mają wpływ na funkcjonowanie całego organizmu. Po usunięciu jajników niemal u stu procent pacjentek – już w pierwszej lub drugiej dobie po zabiegu – występują ostre objawy (nazywane wypadowymi) związane z przekwitaniem: uderzenia gorąca, kołatanie serca, intensywne poty. Zmiany przebiegają tak gwałtownie, że wymagają szybkiej interwencji lekarskiej. Dlatego w krótkim czasie po operacji kobieta powinna otrzymać dużą dawkę estrogenów. Bez nich dalsze prawidłowe leczenie jest trudne. Niemożna bowiem jednoznacznie stwierdzić, czy występujące objawy są powikłaniem pooperacyjnym, czy świadczą o sztucznie wywołanej przyśpieszonej menopauzie. Utratę przydatków można uznać za rodzaj chirurgicznej kastracji. Bez względu na to, czy wycięto jeden, czy dwa jajniki, usunięto samą macicę, czy razem z jajnikami. Usunięcie jajników: konieczne wsparcie hormonalne Po usunięciu obu jajników w organizmie kobiety prawie nie ma estrogenów. Dzieje się tak, bo hormony nie mogą być magazynowane. Albo są na bieżąco produkowane i ciało z nich korzysta, albo muszą być dostarczone z zewnątrz, np. w postaci tabletek. Jeżeli podczas zabiegu pozostawiono macicę, kuracja musi polegać na podawaniu estrogenu, progestagenu, a czasem i niewielkiej dawki androgenu, męskiego hormonu, który wpływa na aktywność życiową, podnosi libido, a więc zwiększa ochotę na seks. Im młodsza pacjentka, tym dłuższy czas podawania hormonów. Aby nie doszło do niedomagania innych narządów, np. serca, wątroby czy trzustki, kobieta – na indywidualnie dobranej terapii – powinna dotrwać do tzw. średniego wieku przekwitania, czyli do około 51. roku życia. Jeśli operacja była wykonana np. w 38. roku życia, to przez 13 lat warto przyjmować leki hormonalne. Bez takiego wsparcia starość nadchodzi wcześniej niż u rówieśniczek. Ale na tym nie kończą się kłopoty. U kobiety pozbawionej jajników o wiele wcześniej zaczyna się osteoporoza, wzrasta ryzyko wystąpienia zawału serca. Zegar biologiczny tyka szybciej – starzenie jest przyśpieszone o 10 lat. Panie, które chcą jak najdłużej zachować młodość, powinny zdać się na wybór, jakiego dokona lekarz. Błędem, który dość często popełniają, jest całkowite przerzucanie się na preparaty z tzw. fitohormonami (aktywnymi związkami pochodzenia roślinnego). Mogą one wspierać organizm tylko wtedy, gdy sam jeszcze wytwarza hormony płciowe, np. kiedy zbliżamy się do menopauzy. Przy braku przydatków, czyli głównego wytwórcy tych hormonów, moc takich preparatów jest niewystarczająca. Jeszcze kilka lat temu uważano, że jeśli usuwa się macicę, należy także usunąć jajniki, by w przyszłości uniknąć ryzyka wystąpienia raka jajnika. Dziś wielu lekarzy uważa, że jest to postępowanie niewłaściwe. Z ostatnich doniesień naukowych, opublikowanych dwa miesiące temu w USA, dotyczących usuwania jajników jasno wynika, że jest to proces przyśpieszający starzenie się oraz rozwój miażdżycy. Okazało się również, że umieralność wśród kobiet pozbawionych jajników jest nieco wyższa niż w grupie, której pozostawiono oba jajniki. Usunięcie przydatków z powodu choroby nowotworowej wymaga zupełnie innego postępowania leczniczego. Po operacji konieczne jest wykonanie naświetlań lub zastosowanie chemioterapii. Rodzaj leczenia zależy zazwyczaj od zaawansowania choroby nowotworowej przed jej rozpoznaniem. Im później to nastąpi, tym bardziej skomplikowane metody leczenia po zabiegu. Po usunięciu jednego jajnika Jeśli zostały zachowane jeden jajnik i macica, sytuacja jest inna, chociaż i w tym przypadku istnieje możliwość wcześniejszego wchodzenia w menopauzę. Zwykle jednak organizm dobrze radzi sobie w takiej sytuacji. Dlatego wtedy, kiedy brak jest powodów medycznych, nie stosuje się terapii hormonami. Z macicą i jednym jajnikiem, a nawet tylko jego fragmentem, można mieć dzieci. Jeżeli więc nie planujesz potomstwa, pomyśl o odpowiedniej dla siebie antykoncepcji. Pamiętaj tylko, że kobiety, które palą papierosy i ukończyły 35 lat, nie powinny przyjmować estrogenów (ani w tabletkach, ani w plastrach czy pierścieniach dopochwowych). Jeśli chcą korzystać z takiej formy zabezpieczenia, muszą zerwać z nałogiem. Usunięcie jednego jajnika, części macicy, trzonu macicy Nawet jeżeli usunie się jeden jajnik i część macicy, proces starzenia się organizmu może być przyśpieszony. Tak samo, gdy usunięty został trzon macicy. Przyczyną takiej reakcji organizmu jest mniejsze niż przed operacją ukrwienie w tym rejonie ciała. Dlaczego? W trakcie operacji usuwa się oprócz niepokojącej zmiany także część naczyń krwionośnych doprowadzających krew do pozostawionych narządów. Ocalały jajnik jest gorzej odżywiany (np. w efekcie obrzęku pooperacyjnego), bo dochodzi do niego mniej krwi. Z czasem staje się coraz słabszy i mniej wydajny. Pracując za dwóch, szybciej się starzeje, dlatego kobieta wcześniej wchodzi w okres menopauzy – nie w wieku 51–55 lat, ale nawet już około 44. roku życia. Organizm kobiety jest tak zbudowany, że nawet niewielka ingerencja w funkcjonowanie układu płciowego czy hormonalnego może przyśpieszyć przekwitanie. Bywa, że objawy zwiastujące menopauzę pojawiają się wolno i są mylone np. z przemęczeniem, przepracowaniem lub sezonowym osłabieniem. Gdy brakuje macicy Po usunięciu samej macicy należy przyjmować tylko estrogeny. Niekiedy, aby zwiększyć chęć do życia i zainteresowanie seksem, potrzebne są niewielkie dawki androgenów. Kobieta po takiej operacji nie ma menstruacji, ale może odczuwać zmiany, które nieco przypominają te z czasów regularnego miesiączkowania. Dzieje się tak, bo jajniki wciąż pracują. W pewnym momencie pojawiają się jednak objawy związane z menopauzą, czyli uderzenia gorąca, kołatanie serca, bezsenność, brak koncentracji. Bywa i tak, że jedynym objawem przekwitania jest przewlekłe, nieuzasadnione zmęczenie, ospałość, szybkie przybieranie na wadze oraz niechęć do seksu. Taka sytuacja zawsze wymaga interwencji i kontroli lekarza. Rehabilitacja po usunięciu macicy i jajników U każdej kobiety, która podda się operacji usunięcia przydatków, czas rekonwalescencji przebiega inaczej. Zazwyczaj zależy od ogólnej kondycji fizycznej, innych schorzeń i psychicznego nastawienia. Jeszcze w szpitalu należy rozpocząć delikatną gimnastykę, by nie dopuścić do powstania zrostów. Im wcześniej wstaniemy z łóżka, tym lepiej. Ale przede wszystkim należy się uzbroić w cierpliwość. Niekiedy potrzeba długich miesięcy, by organizm przyzwyczaił się do nowej sytuacji. Czas przebywania na zwolnieniu lekarskim kobieta powinna przeznaczyć na usprawnienie ciała. Do pracy zwykle można powrócić już po kilku tygodniach, ze współżyciem seksualnym trzeba odczekać ok. 6 tygodni. W czasie rekonwalescencji należy szczególnie dbać o właściwą dietę, która ułatwia regularne wypróżnienia. Jeśli zabieg był wykonany tradycyjnym cięciem (a nie laparoskopowo), przez najbliższy rok warto nosić wyższe majtki, by brzuch wrócił do normy. miesięcznik "Zdrowie" Anna Jarosz - artykuł pochodzi z miesięcznika "Zdrowie" | Konsultacja: dr n. med. Małgorzata Bińkowska, specjalista ginekologii, położnictwa i endokrynologii eIDy.
  • v33gu9c9md.pages.dev/40
  • v33gu9c9md.pages.dev/90
  • v33gu9c9md.pages.dev/84
  • v33gu9c9md.pages.dev/44
  • v33gu9c9md.pages.dev/91
  • v33gu9c9md.pages.dev/54
  • v33gu9c9md.pages.dev/9
  • v33gu9c9md.pages.dev/91

    • kiedy można ćwiczyć po usunięciu macicy